بیمه های عمـر

بیمه های عمـر

بیمه ها به 3 دسته اشیا , اشخاص و مسئولیت تقسیم بندی می شوند .

بیمه نامه های اشخاص همانطور که از اسمشان مشخصه بیمه ای است که اصولا اشخاص را در بر می گیرد که هم می تواند حقوقی و هم حقیقی باشد .

ارتباط مستقیم بیمه اشخاص با مسائل انسانی و اجتماعی جامعه باعث آن شده که این رشته از اهمیت زیادی برخوردار شود، که همین مزیت مهمترین دلیل تمایز آن نسبت به سایر رشته های بیمه ای می باشد (با توجه به این که در سایر رشته ها این ارتباط غیرمستقیم است)

میزان نفوذ وگسترش بیمه های اشخاص در جوامع یکی از مهمترین ابزارهای ارزیابی وسنجش هر کشور از لحاظ میزان رفاه اجتماعی، بالا بودن سطح وشاخص های زندگی، کاهش فقر و… از سوی سازمانها و مجامع بین المللی به شمار می رود.

به این ترتیب می بینیم که بیمه اشخاص یکی از مهم ترین شاخه های رفاه عمومی، محسوب می شود، در کشورهای مختلف، دولت ها بودجه های کلان وسازمان های مهم و عریض و طویلی را برای تأمین و گسترش خدمات بیمه، اختصاص می دهند. در کشور ما هم سازمان هایی مثل سازمان تأمین اجتماعی و سازمان خدمات درمانی و… وهمین طور سازمان بازنشستگی کشور، براساس قانون، عهده دار بعضی خدمات درمانی، از کار افتادگی، بیکاری، بازنشستگی و پرداخت مستمری به بازمانده ها و یا خود بیمه شده ها هستند. خدمات بیمه ای این سازمان ها، طبق قوانین اجباری مي باشد. با این حال، شرکت های بیمه بازرگانی هم، به شکل گسترده، انواع بیمه های اشخاص را، به صورت اختیاری و مطابق با تقاضا و نیاز بیمه گذاران و بیمه شدگانشان، در چهارچوب مصوبات شورای عالی بیمه، عرضه می کنند.

جبران خسارت های ناشی از فوت، هزینه‌های کفن و دفن و تأمین هزینه‌های خانواده متوفی پس از مرگ او، شاید اولین دغدغه‌هایی بود که باعث به وجود آمدن بیمه عمر گردید. در تاریخچه بیمه عمر اولین قرارداد بیمه عمر را مربوط به دوران الیزابت اول و در سال 1583 می‌دانند که طی آن شخصی به اسم «گیبنس» با پرداخت حق بیمه به جمعی از بازرگانان لندن، بیمه عمر شد. در این قرارداد مدت بیمه‌نامه را یک سال و درصد نرخ حق بیمه را 8% در نظر گرفته بودند. گیبنس در روزهای پایانی مدت قرارداد فوت کرد و کشمکش‌های فراوانی بر سر پرداخت سرمایه فوت ایجاد شد که در نهایت گیرندگان حق بیمه یعنی بازرگانان لندن، سرمایه فوت را پرداخت کردند.

اولین قرارداد بیمه عمر در ایران در سال 1314 بین یک تاجر ایرانی و یک شرکت بیمه خارجی منعقد شد. در همین سال شرکت بیمه ایران به عنوان اولین بیمه‌گر ایرانی تاسیس گردید و بیمه های اشخاص نیز همانند سایر رشته در این شرکت ابداع و عرضه گردید که البته با توجه به عدم وقوع انقلاب صنعتی در کشور این رشته در ابتدا چندان متنوع نبود ولیکن بعدها با تاسیس کارخانجات مختلف و صنعتی شدن اقتصاد , این رشته توسعه شایانی پیدا کرده است.

بیمه عمر زمانی

اولین نوع بیمه به شرط فوت، بیمه عمرِ زمانیست. این بیمه همانطور که از نام آن برمی آید عمر بیمه شده را در یک دوره زمانی، تحت پوشش قرار میدهد . بیمه گر متعهد میشود که اگر بیمه شده به هر علت، در خلال مدت بیمه، فوت کند، سرمایه تعیین شده بیمه نامه را، به افرادی که از سوی بیمه گزار به عنوان استفاده کننده تعیین شده اند، پرداخت کند.

بدیهی است در صورت حبات بیمه شده در پایان مدت بیمه، بیمه نامه منقضی شده و بیمه گر هیچگونه تعهدی ندارد این بیمه، برای کسانی مناسب است که نگران وضعیت اقتصادی افراد خانواده شان، بعداز مرگ خود که ممکن است قبل از سن بازنشستگی اتفاق بیفتد، هستند.

بیمه تمام عمر

نوع بعدی بیمه عمر به شرط فوت، بیمه تمام عمراست و همانطور که از نام آن بر می آید مربوط به یک دوره زمانی خاصی نیست و بیمه شده به طور مادام العمر، تحت پوشش قرار می گیرد و بیمه گر متعهد میشود که اگر بیمه شده در هر زمان و به هر علت و سنی، فوت کند، مبلغ سرمابه را به استفاده کننده پرداخت نماید.

پرداخت حق بیمه ، دراین بیمه به دو صورت انجام می شود :

1-پرداخت حق بیمه به صورت مادام العمر که بیمه گذار متعهد میشود، تا زمانی که بیمه شده در قید حیات است،اقساط حق بیمه را پرداخت کند.

2- روش دیگر پرداخت حق بیمه برای مدت معین می باشد و بیمه گذار متعهد می شود، اقساط حق بیمه را، فقط در طول مدت مشخصی، مثلاً پانزده یا بیست سال پرداخت کند. بدیهی است بعد از اتمام این مدت، حق بیمه ای از بیمه گذار دریافت نمی شود، ولی تعهد بیمه گر در پرداخت سرمایه در هر زمان که بیمه شده فوت کند، به قوت خود باقی می باشد.

www.DigiFiles.org