خلاصه کتاب سرزمین موعود (باراک اوباما)

خلاصه کتاب سرزمین موعود (باراک اوباما)

این کتاب شبیه یک سریال است که از دوران دبیرستان باراک اوباما شروع می شود و او را در دوره های مختلف زندگی اش نظیر سناتوری، ازدواج، پدر شدن و زمان کاندید شدن برای ریاست جمهوری همراهی می کند. این کتاب تا پایان دو سال اول ریاست جمهوری اوباما را روایت می نماید؛ اما تمامی مشکلات، موفقیتها و افکار او را با جزئیات بسیار زیاد به نمایش می گذارد همچنین این کتاب نگاهی ژرف به زندگی اوباما می اندازد، پیش از اینکه به یک چهره مردمی تبدیل شود و نشان می دهد که او هرگز تصور      نمی کرد که به چنین جایگاهی برسد. در این اثر، اوباما افکار و احساسات خود به عنوان یک پدر و همسر را به هنگام کاندید شدن برای ریاست جمهوری با  خوانندگان به اشتراک می گذارد و نشان می دهد که چقدر تصمیم برای ورود به این اعراضه در جایگاه یک پدر و همسر کار سختی بوده است. او احساس شکست می کند. وقت به این می اندیشد که بزرگ شدن دخترانش را در دوران ریاست جمهوری اش از دست داده است، اما در عین حال، از آنچه در این دوران به دست آورده احساس غرور می کند. این کتاب شامل ۷ بخش و ۲۷ فصل است، با وجود اینکه این اثر کتاب قطوری است، اما ما را با زندگی رئیس جمهوری آشنا می کند که کمتر کسی ممکن است آن را در آینده ببیند :

اوباما برای همیشه سیاست را کنار می گذاشت، اگر در کمپین انتخاباتی خود برای سنا و یا ریاست جمهوری شکست می خورد .  میشل (همسر اوباما در ابتدا موافق کاندید شدن او برای ریاست جمهوری نبود و حاضر نمی شد که او را در این کمپين همراهی کند و به او رأی دهد. . اوباما هميشه به انسانیتی واحد و یکپارچه باور داشت که در آن مردم می توانستند تفاوتهای یکدیگر را بپذیرند و در صلح وآرامش در کنار هم زندگی کنند و مادر ، مادر بزرگ و پدربزرگ اوباما تأثیر شگرفی روی اهداف سیاسی اوباما داشتند؛ در حالی که خود آنها هیچ گونه سابقه سیاسی نداشتند . بزرگترین دستاورد اوباما در دو سال اول ریاست جمهوری اش، نابودی اسامه بن لادن  بود.

بخش اول: شرط بندی

فصل ا

فصل یک به توصیف کامل ساختمان کاخ سفید با تمامی اتاق ها، سالن ها و مجسمه هایش می پردازد. اوباما سایه گذر غربی را بیشتر از هر جای دیگری دوست داشت او هر روز در پیاده روی یک دقیقه ای خود در هوای آزاد از این ستون عبور می کرد. اینجا جایی بود که او افکارش را برای مابقی روز سر جمع می کرد، گرمای تابستان و یا سرمای زمستان را می فهمید و راجع به برنامه هایش می اندیشيد. او از این زمان کوتاه پیاده روی برای اندیشیدن به  تصمیم های لازم و ضروری استفاده می کرد. او همچنین در این فرصت کوتاه سعی می کرد تا راهی برای همراه کردن اعضای شكاک کنگره با خوش پیدا کند .

در اولین روزهای حضورش در كاخ سفيد، از آنجایی که دفاتر اجرایی و اقامتگاه خانواده اول آمریکا زیر یک سقف نبودند، به همین دلیل او و خانواده اش نمی توانستند در یک ساختمان کنار هم باشند. فرانکلین روزولت دستور داد که دفتر بیضی و بال غربی ساختمان ساخته شوند و در طول دهه ها، ساختار مدرن این بنا شکل گرفت. اوباما اعتراف می کند که ذاتا انسانی آرام است، اما در این سایه گذر قدمهای بلند خود را سریع تر برمی داشت، چرا که تاریخ او را در بر می گرفت. این قصه در راهرو نیز ادامه داشت، چرا که در آنجا مأمورین مخفی چند قدم عقب تر او را دنبال می کردند. در پایان راهرو، رمپی وجود داشت که یادگار فرانكلين روزولت  بود و کنار آن یک نگهبان درون یک در شیشه ای ایستاده بود. گاهی اوقات، بازدید کنندگان کاخ سفید در آنجا می ایستادند به امید اینکه اوباما با آنها دست دهد و اوباما چند لحظه ای آنجا توقف کرده و با آنها صحبت می کرد. اما اکثر روزها او به چپ می پیچید و از در کناری دفتر بیضی وارد می شد؛  در آنجا کارمندان شخصی ، او منتظرش بودند. آن ها هر روز پس از احوال پرسی، برنامه روزانه وچای داغ برایش می آوردند. اگر آنها می توانستند تحت هر شرایطی کار کنند و محیط را برای او تازه و بکر نگه دارند، او نیز میتوانست به عنوان یک رئیس جمهور سخت تلاش کند. در طول سال ها، این سایه گذر از خاطرات زیادی پر شد: خاطراتی نظير رویدادهای مردمی، کنفرانس های مطبوعاتی و کنفرانس هایی با رهبران دیگر ملت ها و یا خاطراتی خصوصی تر نظیر دویدن دخترانش برای یک ملاقات غیرمنتظره با او در یک بعدازظهر و یا فوتبال بازی کردن خانوادگی و یا حتی بازی کردن سگهایشان در زمستان . این خاطرات تلخ و شیرین بودند و به او یادآوری می کردند که چقدر زمان زود می گذرد و چقدر خوب بود اگر می شد زمان را به عقب بازگرداند. در هر حال، حرکت رو به جلو تنها گزینه موجود بود و تمرکز نیز بایستی روی این قضیه می ماند .شب ها این پیاده روی برای او متفاوت بود؛ با سرعت کمتری گام برمی داشت و زیر نور ماه و ستارگان به این می اندیشید که چه چیزی او را به این نقطه از زندگی اش کشانده بود.  پدربزرگ و مادربزرگ  او هرگز آدم های سیاسی نبودند، اما در نظر او انسانهایی لیبرال و آزاداندیش به شمار می آمدند. برعکس، عقاید مادرش کاملا محکم بود و کلیشه ها را قبول نداشت. هنوز در دبیرستان بود که راجع به راهپیمایی های حقوق مدنی می شنید و اینکه چرا جنگ ویتنام یک فاجعه بود. وقتی آنها برای زندگی با پدرخوانده اش به اندونزی نقل مکان کردند، مادرش برای او توضیح داد که فساد دولتها جه فجایعی به بار می آورد . مادرش در دوازده سالگی، طول ایالات متحده را در سفری یک ماهه پیموده بود و هر شب  اخبار مربوط به واترگیت را تماشا می کرد مادرش راجع به پروسه ها و دیگر چیزها با او به تبادل نظر می پرداخت ؛ او دلش    می خواست  پسرش درک کند که بعضی از مردم تنها به فکر خودشان هستند و آن چیزی را که می خواهند به هر قیمتی به دست می آورند  بدون اینکه به دیگران اهمیتی بدهند؛ در حالی که برای بسیاری از مردم دیگران خیلی  مهم هستند . مادرش از او پرسید که می خواهد مادرش چطور آدمی باشد. علی رغم اینکه مادر اوباما زن لجباز و یک دنده ای بود ، اما هرگز در سیاست درگیر نشد، او به طرز فکرها و دكترينها اعتمادی نداشت. با چنین اوصافی، هیچ کس تصور نمی کرد که اوباما سر از کار دولتی دربیاورد . در دوران کالج، اوباما در بهترین حالت خود یک دانشجوی مشکوک به شمار می آمد و هنوز هیچ علاقه ای به سیاست نداشت. او عقاید خودش را داشت و بسیاری از آثار بزرگ را خوانده بود، اما هنوز در نظرش سیاست امری جعلی و قلابی به نظر می رسید. البته او علاقه زیادی به جنبش های اجتماعی داشت، جایی که مردم عادی میتوانستند تفاوتی واقعی در فرهنگ ایجاد کنند. نتيجة جنبش های اجتماعی دموکراسی واقعی بود و زمانی به دست می آمد که با همکاری مردم صورت می گرفت، نه اینکه از بالا و از جانب یک قدرت به مردم دیکته شود. او به جوامع اهمیت می داد. این امر سبب شد که اوباما از کالج خود انتقالی بگیرد و شروعی تازه داشته باشد. جنبش های اجتماعی به وسواس او تبدیل شدند و او تلاش می کرد تا بفهمد که چرا این جنبشها چنین قدرتی دارند. او می خواست که در جهان اطرافش اثر ماندگاری داشته باشد، اما اول بایستی می فهمید چگونه این اثر را ایجاد کند. در آن زمان، یک محافظه کاری جدید روی کار آمده بود و جنبش های اجتماعی به حاشیه رانده شده و پویایی خود را از دست داده بودند. او روی ارتقای خودش تمرکز کرد، عادتی که تا به امروز ادامه دارد. حتی در دهه دوم زندگی اش، به نظر می رسید که همیشه در حال آماده کردن خود برای رقابتی است که هنوز نیامده و او حتی نمی داند که آن رقابت چیست.

در طول تمامی این سال ها، او با جدیت روی ایده آمریکا پافشاری داشت. اگرچه مشخص بود که آمریکا آنچه که باید می بود نبود، اما ایده همیشه وجود داشت . منابع الهام او انسان هایی بودند که شاید مطرود به حساب می آمدند، اما اثر خود را گذاشته بودند. کسانی نظیر جین آدامز ، دکتر کینگ و آمریکای لینکلن ، در نطق گتیسبورگش همگی بر او اثر گذاشته بودند . این آمریکایی که از نظر او  می توانست تغییر کند شبیه بخشی از زندگی مخدوش خودش بود: نژادی ترکیبی و زندگی در کشورهای مختلف به عنوان یک کودک ؛  او نتوانست رهبری برای پیروی پیدا کند، اما به کارهای ریشه ای علاقه داشت که مردم معمولی را برای پرداختن به مسائلی محلی دور هم جمع می کرد. ممکن است شغل او در شیکاگو، کوچک و بی اهمیت بوده باشد، اما او را مجبور کرد که از دنیای خودش بیرون بیاید و به نگرانی های واقعی مردم گوش دهد. این شغل مدتی پیش از اینکه او به دانشکده حقوق هاروارد وارد شود ادامه داشت.

اوباما اعتراف می کند که سازمان اجتماعی را ترک کرد، چرا که این سازمان کندتر از آن بود که بتواند تغییری ایجاد کند. وقتی که در سال ۱۹۸۳، هارولد واشنگتن به عنوان اولین شهردار سیاه پوست واشنگتن انتخاب  شد ، اوباما او را زیر نظر داشت تا از اشتباهات و دستاوردهای او چیزی بیاموزد. انتخاب شدن یک سیاه پوست به عنوان یک مقام مسئول بدیت معنی بود که نژاد قدرت پیدا کرده و رویکردها به نژاد در حال عوض شدن بودند. من فکر می کنم که راهی برای تولید انرژی مشابه در ميان خطوط نژادی ممکن است وجود داشته باشد. به هر حال، او هدفی هدایت شده نداشت، حتی مادرش نیز نگران بود و معتقد بود که ایجاد تغيير واقعی از درون نهادها بسیار ساده تر است تا جنگیدن از بیرون. زمانی که اوباما کارش را به عنوان یک وکیل شروع کرد، در جایگاه یک کارمند دفتری در یک شرکت حقوقی مشغول به کار شد ، این کار پایه ای برای سیاست بود ، اگر او آن هدف را انتخاب می کرد .

www.DigiFiles.org